دنیا سرد است

دنبال سنگ قبر عاشقان سینه چاکم، تا رد عطر نرگست را می گیرم، به مرمرهای سیاه می رسم، اسم خودم را می بینم، تبسم می کنم باورت می شود؟ این جا هم کنار هم خوابیده ام! بیچاره دنیای بی وفا، چقدر برای جدایی ما نقشه چیده بود... هی دنیای فانی نقش بر آب شوی دنیا سرد است...

از خونه زدم بیرون، نمی دونستم کجا میرم، تو خیابون های شلوغ تبریز پرسه می زدم، و تو پیاده رو ها قدم می زدم، مثل یه آدم معمولی، سرم رو انداخته بودم زمین، ساختمون پست رو رد کردم، رسیدم نزدیک خونه دوستم، نمی دونم چطوری سر از اونجا در آورده بودم، از میله ها توی محوطه صدا و سیما رو نگاه کردم، نمی خواستم منو کسی ببین، می خواستم اونا رو ببینم، ولی اونا منو نبینن، پیچیدم خیابون پشتی، یکمی خلوت بود، به سرم می زد یه گوشه بشینم، اما راه می رفتم، پاهام خودشون می رفتن، منو میکشیدن، تا رسیدم پای یه ساختمون بلند، بیمارستان بود، همون بیمارستانی که عمو رو آورده بودیم، دنیا سرد است...

دست کشیدم از فرمان پدال نزدم خودم را زدم به زمین دوچرخه رفت راه باز بود و جاده دراز اما کم آورد خودش را به زمین زد شبیه کودکی بود که مرا تقلید می کرد من صحنه را می دیدم صحنه دویدن یک زن میانسال و رقص پر التهاب چادر مشکی وقتی گردش چرخ ها باز ایستاد من خیزش گرد و خاک را هم دیدم و خیزش دوباره من برای فرار یا قرار از آن تاریخ به بعد جای سیلی محکم مادر روی صورتم هست هنوز چرخ زندگی جاریست خاطرات همچون دوچرخه ای رنگ و رو رفته در پستوی خاک و تاریکی آرام آرام دفن می شوند اما هنوز یادم هست بعد از آن دوچرخه برادرم را می راندم نیم پدال  نیم پدال چرخ زندگی جاریست دنیا سرد است...